Waarom Assassin's Creed 2 en 3 het beste schrijven dat de serie ooit heeft gezien

Een van de meest onvergetelijke momenten in de Assassin's Creed -serie komt vroeg in Assassin's Creed 3, wanneer Haytham Kenway zijn team in de nieuwe wereld compleet maakt. Spelers geloven aanvankelijk dat ze een groep moordenaars helpen. Haytham, met zijn verborgen mes en charisma dat doet denken aan Ezio Auditore, heeft tot op dit punt de rol van een held afgebeeld, die indianen bevrijden van de gevangenis en het confronteren van Britse Redcoats. Wanneer hij echter de iconische uitdrukking uitgesproken: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", wordt het duidelijk dat de speler de Tempeliers heeft gevolgd, de gezworen vijanden van de serie.

Deze verrassende wending vertegenwoordigt het toppunt van het verhalende potentieel van Assassin's Creed. De originele game introduceerde een dwingend concept - identificerend, begrijpen en elimineren van doelen - maar ontbrak diepte in karakterontwikkeling voor zowel protagonist Altaïr als zijn doelen. Assassin's Creed 2 verbeterde door de iconische Ezio te introduceren, maar slaagde er niet in zijn tegenstanders te verrijken, met name met Cesare Borgia in Creed van de spin -off Assassin: Brotherhood. Pas bij Assassin's Creed 3, die zich afspeelde tijdens de Amerikaanse revolutie, ontwikkelde Ubisoft de gejaagde personages net zo veel als de Hunter. Deze aanpak creëerde een naadloze verhalende stroom en bereikte een perfecte balans tussen gameplay en verhaal, een prestatie die nog moet worden gerepliceerd in volgende titels.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie lof heeft gekregen van zowel spelers als critici, is er een consensus onder vele fans, uitgedrukt in artikelen, YouTube-video's en forumdiscussies, dat Assassin's Creed een neerwaartse traject heeft. De redenen voor deze achteruitgang worden besproken. Sommigen beweren dat het te wijten is aan de steeds fantastische instellingen, zoals vecht tegen goden zoals Anubis en Fenrir. Anderen bekritiseren de introductie van romantische opties of het gebruik van echte historische figuren, zoals de Afrikaanse Samurai Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Persoonlijk geloof ik dat de hoofdoorzaak de verschuiving van de serie is weg van karaktergestuurde verhalen, die is overschaduwd door uitgebreide open-wereldelementen.

In de loop van de tijd is Assassin's Creed geëvolueerd uit zijn actie-avontuurwortels door RPG- en live service-elementen op te nemen, waaronder dialoogbomen, op XP gebaseerde nivellering, buitbussen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Naarmate de spellen groter zijn geworden, zijn ze echter begonnen zich holer te voelen, niet alleen in hun vele nevenmissies, maar ook in hun verhalen.

Hoewel games als Assassin's Creed Odyssey meer inhoud bieden dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en boeiend. De opname van spelerskeuze, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, leidt vaak tot scripts die dun zijn over meerdere scenario's, zonder de strakke, gerichte verhalen te vertellen van eerdere games. De scripts van het Action-Adventure-tijdperk lieten goed gedefinieerde karakters, niet verdund door de noodzaak om tegemoet te komen aan verschillende door spelers gedreven resultaten.

Hoewel Assassin's Creed Odyssey technisch gezien meer inhoud bevat dan Assassin's Creed 2, kan de kwaliteit van zijn verhaal en karakterontwikkeling oppervlakkig aanvoelen. Dit vermindert onderdompeling, omdat interacties met personages vaak kunstmatig aanvoelen in plaats van een weerspiegeling van complexe historische figuren. Het Xbox 360/PS3 -tijdperk daarentegen leverde een aantal van de beste schrijven in gaming, geïllustreerd door Ezio's gepassioneerde toespraak na het verslaan van Savonarola en Haytham's tragicomische soliloquy bij het vermoorden door zijn zoon, Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben om je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden. "

De kwaliteit van het schrijven is ook in andere aspecten gedaald. Moderne spellen houden zich vaak aan een simplistische morele dichotomie van moordenaars die goed zijn en Tempeliers die slecht zijn, terwijl eerdere games deze lijnen vervagen. In Assassin's Creed 3 versloeg elke Tempeliers de overtuigingen van Connor, waardoor spelers hun eigen vraag stellen. William Johnson suggereert dat Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen. Thomas Hickey noemt de missie van de Assassins onrealistisch, en Benjamin Church betoogt dat perspectief de perceptie vormt, waarbij de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwen. Haytham probeert het vertrouwen van Connor in George Washington te ondermijnen en het despotisme van de nieuwe natie te voorspellen. Deze openbaring - dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde - spelers met meer vragen dan antwoorden, waardoor de verhalende diepte wordt verbeterd.

Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, onderstreept de blijvende populariteit van "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2-soundtrack, gecomponeerd door Jesper Kyd, de kracht van de serie in karaktergestuurde verhalen. De melancholische gitaarreeksen roepen het persoonlijke verlies van Ezio op in plaats van alleen de Renaissance -setting. Hoewel ik de uitgestrekte wereldbouw en grafische vooruitgang van de Creed-games van nieuwere Assassin waardeer, hoop ik dat de serie zal terugkeren naar zijn wortels, gerichte, karaktergerichte verhalen leveren die oorspronkelijk fans boeiden. In een industrie die in toenemende mate de voorkeur geeft aan expansieve sandboxen en live servicemodellen, is een dergelijk rendement mogelijk niet in overeenstemming met de huidige bedrijfsstrategieën.