Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit artikel onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl een onuitwisbaar stempel heeft achtergelaten op de cinema. Het begint met het benadrukken van een cruciale scène uit Twin Peaks , het vermogen van Lynch om de alledaagse realiteit met verontrustende onderstromen te presenteren. Deze "Lynchiaanse" kwaliteit, een mix van het alledaagse en het surrealistische, is het centrale thema van het artikel.

Het stuk betoogt dat "Lynchiaanse" eenvoudige stilistische descriptoren zoals "Spielbergian" of "Scorsese-achtig" overstijgt, in plaats daarvan een breder gevoel van onbehagen en dromerige desoriëntatie omvat. Het is een gevoel, een doordringende sfeer, in plaats van een specifieke visuele of verhalende techniek.

De auteurs vertellen persoonlijke ervaringen met Lynch's films, waaronder de onafhankelijke ontdekking van een zoon van Twin Peaks , die de tijdloosheid en vreemde aantrekkingskracht van zijn werk benadrukken. De discussie verschuift vervolgens naar Twin Peaks: de terugkeer , en benadrukt Lynch's uitdaging van conventionele Hollywood -verwachtingen en zijn niet aflatende toewijding aan zijn artistieke visie.

Het artikel contrasteert Lynch's beroemde onrustige ervaring met duin met zijn meer succesvolle en persoonlijke projecten, erop wijzend dat zelfs zijn "misfires" een duidelijk Lynchische opdruk behouden. De unieke beelden en verontrustende atmosfeer worden besproken, die voorbeelden van de beruchte kat/rattenmelkmachine van duin citeerden.

De auteurs erkennen ook de schoonheid en emotionele diepte die aanwezig is in het werk van Lynch, met behulp van de olifantenman [🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜 🎜ijn, als een voorbeeld van zijn vermogen om zowel ontroerende als verontrustende verhalen te creëren. Ze benadrukken de zinloosheid om zijn stijl netjes te categoriseren, terwijl ze tegelijkertijd de onmiskenbare kwaliteit benadrukken die een David Lynch -film direct herkenbaar maakt.

Blue Velvet als een case study, benadrukt hoe Lynch idyllische americana combineert met een donkere, surrealistische onderbuik. Het raakt de documentaire die de relatie van Lynch met de tovenaar van Oz onderzoekt, wat suggereert dat de unieke en nu verloren samenvloeiing van invloeden in zijn werk.

I Saw the TV Glow, Yorgos Lanthimos's The Lobster, Robert Eggers's The Lighthouse , Ari Aster's midsommar en anderen. Het artikel besluit door de betekenis van Lynch te erkennen als een filmmaker die een tijdperk definieerde en wiens invloed zal blijven vormgeven aan filmische verhalen.

David Lynch en Jack Nance op de set van