W sercu gęstego lasu, obciążonego mgłą, Agung i Arip natknęli się na miejsce, w którym czas wydawał się zapomnieć: South Meraung Village. Wioska została spowita niesamowitą ciszą, a jej zrujnowane domy szepczące opowieści o zapomnianej przeszłości. Agung, zawsze bardziej ryzykowny z tych dwóch, nie mógł się oprzeć urokowi nieznanego i zapuścił głębiej w wioskę, pozostawiając Arip za sobą.

Jak badał Agung, mgła zgęstnieje, a powietrze stało się chłodniejsze. Poczuł, że niewytłumaczalny chłód spływa mu do kręgosłupa, jakby niewidziane oczy obserwowały każdy jego ruch. Im głębiej poszedł, tym bardziej wioska wydawała się ożywiać złowrogą energią. Cienie tańczyły w zakątkach jego wizji, a szepty wypełniły jego uszy, rosnąc głośniej z każdym krokiem.

Tymczasem Arip, zdając sobie sprawę, że Agung posunął się za daleko, postanowił znaleźć swojego przyjaciela. Uciążliwa atmosfera wioski obciążała go, ale jego determinacja, by uratować Agungowi naprzód. Gdy szukał, zauważył dziwne symbole wyryte w ścianach domów - symbole, które wydawały się impulsować ciemną energią.

Agung, teraz głęboko w wiosce, natknął się na starożytną świątynię w jej centrum. Wejście świątyni ozdobiono groteskowe rzeźby potwornych istot, a ich oczy wydają się za nim podążać. Zmusiony siłą, której nie mógł zrozumieć, Agung wszedł do środka. Powietrze wewnątrz świątyni było gęste z zapachem rozkładu, a ściany były pokryte większą liczbą tych złowieszczych symboli.

Gdy Agung badał świątynię, poczuł obecność za nim. Odwracając się, nie widział nic oprócz ciemności, ale poczucie patrzenia, jak się nasiliło. Wpadła panika i próbował odejść, ale wyjście świątyni wydawało się, że co zrobił, co zrobił. Szepty stały się kakofonią głosów, intonując w języku, którego nie mógł zrozumieć.

Arip, kierowany uczuciem przeczucia, znalazł świątynię i wpadł do środka. Zawołał dla Agunga, a jego głos odbijał się echem od kamiennych ścian. W końcu zauważył Agunga, który był teraz otoczony wirującą mgłą, która wydawała się wciągnąć go głębiej do świątyni. Arip rzucił się do przyjaciela, chwytając mu rękę i odciągając go od mgły.

Razem wybiegli ze świątyni, a złowroga energia wioski ich goniła. Gdy dotarli do krawędzi południowej wioski Meraung, mgła podniosła się, a opresyjna atmosfera rozproszyła się. Spojrzeli się za siebie, aby zobaczyć, jak wioska znika we mgle, jakby nigdy nie istniała.

Wstrząśnięci, ale bezpieczni, Agung i Arip ślubowali nigdy więcej nie mówić o południowej wiosce Meraung, wiedząc, że niektóre tajemnice lepiej pozostawiają nieodkryte.