In het hart van een dicht, met mist beladen bos, struikelden Agung en Arip op een plek die de tijd leek te zijn vergeten: het dorp South Meraung. Het dorp was gehuld in een griezelige stilte, zijn vervallen huizen fluisteren verhalen over een vergeten verleden. Agung, altijd de meer avontuurlijke van de twee, kon de allure van het onbekende niet weerstaan ​​en dieper in het dorp waagden, waardoor Arip achterblijft.

Zoals Agung verkende, werd de mist verdikt en werd de lucht kouder. Hij voelde een onverklaarbare kilte over zijn wervelkolom rennen, alsof ongeziene ogen elke beweging in de gaten hielden. Hoe dieper hij ging, hoe meer het dorp tot leven leek te komen met sinistere energie. Shadows danste op de hoeken van zijn visie en fluisters vulden zijn oren en groeiden luider met elke stap die hij deed.

Ondertussen ging Arip, die zich realiseerde dat Agung te ver was gegaan, op weg om zijn vriend te vinden. De onderdrukkende sfeer van het dorp woog zwaar op hem, maar zijn vastberadenheid om Agung te redden stuwde hem naar voren. Terwijl hij zocht, merkte hij vreemde symbolen op die in de muren van de huizen waren geëtst - symbolen die leken te pulseren met een donkere energie.

Agung, nu diep in het dorp, stuitte op een oude tempel in het midden. De ingang van de tempel was versierd met groteske gravures van monsterlijke wezens, hun ogen lijken hem te volgen. Gedwongen door een kracht die hij niet kon begrijpen, stapte Agung naar binnen. De lucht in de tempel was dik met de geur van verval en de muren waren bedekt met meer van die onheilspellende symbolen.

Terwijl Agung de tempel verkende, voelde hij een aanwezigheid achter hem. Omdraaiend zag hij niets anders dan de duisternis, maar het gevoel van bekeken werd geïntensiveerd. Paniek ging in en hij probeerde te vertrekken, maar de uitgang van de tempel leek verder te achteruitgaan met elke stap die hij deed. Het gefluister groeide uit tot een kakofonie van stemmen, die zingen in een taal die hij niet kon begrijpen.

Arip, geleid door een onderbuikgevoel, vond de tempel en haastte zich naar binnen. Hij riep naar Agung, zijn stem galmde van de stenen muren. Uiteindelijk zag hij Agung, die nu omringd was door een wervelende mist die hem dieper in de tempel in leek te trekken. Arip snelde naar zijn vriend, greep zijn arm en trok hem van de mist weg.

Samen renden ze de tempel uit, de kwaadwillende energie van het dorp die hen achtervolgt. Terwijl ze de rand van het dorp South Meraung bereikten, tilde de mist op en verdween de onderdrukkende atmosfeer. Ze keken terug om het dorp in de mist te zien verdwijnen, alsof het nooit had bestaan.

Geschud maar veilig beloofden Agung en Arip nooit meer over het dorp South Meraung te spreken, wetende dat sommige mysteries beter onontdekt kunnen worden.